“Teşkilat bir yandan Parti [Milli Selamet Partisi] tarafından tanınmış belirli bir özerk alan içerisinde hareket edebiliyordu ancak diğer yandan Parti tarafından hoş göru¨lmeyecek hamleler yapmamaya özen göstermeliydi. Gençlik hareketinin u¨lku¨cu¨ harekette olduğu gibi Parti’ye nu¨fuz ederek onu içeriden dönu¨ştu¨rme şansı yoktu, çu¨nku¨ mevcut siyasi elitler söz konusu yukarı doğru hareketliliğin önu¨nu¨ özenle kapatmışlardı... Teşkilat ne tam olarak Parti’nin teşkilatıydı ne de ondan bağımsızdı.”
Milli Göru¨ş’u¨n 1970’lerdeki partisi olan Milli Selamet Partisi’nin gençlik örgu¨tu¨ Akıncılar, Tu¨rkiye’de İslâmcı gençlik hareketinin kritik bir geçiş döneminin aynasıdır. Milliyetçilikle içli dışlı “Milli Tu¨rk Talebe Birliği İslâmcılığından”, daha “yalın” bir İslâmcılığa geçiş su¨recidir bu. İki etkinin, Necip Fazıl’ın ve 1979’dan itibaren İran devriminin damgasını vurduğu, onların yanı sıra yer yer dönemin canlı sosyalist hareketinden de esinlenilen bir arayış dönemi…
Ertuğrul Zengin, emek u¨ru¨nu¨ incelemesinde, bu buhranlı dönemin ideolojik tartışmalarını önu¨mu¨ze seriyor. Bu arada Akıncılar’ın temel meselelerinden birinin de “aksiyon” ortaya koyma, “aktif mu¨cadeleye” geçme isteği ile 1970’lerin ikinci yarısında tırmanan silahlı şiddetten uzak durma kaygısı arasındaki gerilim olduğunu gösteriyor. Akıncılar Hareketi, Akıncı gençlerin toplumsal-ku¨ltu¨rel profili hakkında da oldukça ayrıntılı bir resim çiziyor.
