Aklımın Başımda Olmadığı Zamanlar

Yaşama savaşı içinde caddelerden ayaklara bulaşmış yorgunlukları bir kenara bırakıp, yüksek apartmanların en son katındaki yalnızlıklar kadar kapanık, ışıkları sönmüş, yalnızlığında rüzgarın homurdanmasına aldırmadan kapısı açılmayan bir evin içinde tek başına kalabilmeli.Boş bir cüzdan kadar fakir, kevgir delikleri kadar da sızdırır olmalı kirpikler! Paketinde kalan son dal sigarayı içememe sabrı nasılsa, bir anlık da olsa, kendine gecenin muhteşem Hitler’i diyebilmeli.Kıyabilmeli içinde beslediği kendinden türemeyen soylara... Ve ateş yakmalı bodur bir mum tepesinde... alışabilmeli küçük alevlerin nasıl da kocaman gölgelere dönüştüğüne....şöyle kıyısını köşesini arayıp, bulup bir şeyler çıkardığı ve onları güzelce kotarıp masaya yatırdığı / bazı akşamları..! Olabilmeli insan.