Ölüler de yağmuru sever,
Çiçekler açar beyaz tenli mezarlarda.
Ölüler de ağlar, kimse bilmez
Kimse anlamaz ölüleri.
Bir ölü şiirde okur, o kadar içli okur ki kimse duyamaz.
Bir ölü sevemez de.
Bir şeyleri vaat edemez çünkü,
Sarılmayı, gülmeyi, koklamayı ve unutulmamayı.
Ölüler unutmaz, çünkü; en korktukları şey unutulmaktır.
Yaşadığını sanan insanlarda unutulmayı sevmez
En az unutmayı bildikleri kadar.
Sen ölmesen olur mu ?
Çünkü ben yaşamaya devam edecek kadar seviyorum seni
Bir ölü, ölümün rahatlığında neden yaşamak istesin ki?
Hem bir ölünün buradayım demesinin tek yoludur;
Yağmur değen toprağın çiçek açması.
Yaşarken gelmedin ama arada uğra, bu senin için demesidir
Ellerinden bir şey gelmez ölülerin
Şarkı söyleyemezler meselâ.
Toprağın kokusu ile avunurlar.
Can sıkıntısı işte, ne okeye dördüncü, ne şişe çevirmece
Ne de bir aşka sen bulurlar ölüler.
Ölüler yıpranmış derileri altında ki
Kemikler toprağa karışsın diye bekleyen serserilerdir, yorgun.
Sen ölmesen olur mu?
Burası karanlık, soğuk.
Hem üşürsün sen burada.
Kokun karışır toprağa
Akıl almaz uğraşlara girerim.
Sen ölmesen olur mu?
Ben bir kez daha öleyim,
Bir kez daha gömsünler.
Ölüler duygu gösterisi yapamaz.
Yalanda söylemez ölüler
Bu güne kadar inanmadın ama
Tekrar söyleyeyim;
Seni seviyorum.
Yalan söylesem
Günah terazime bir hane daha eklenecek.
Sen bakma yağmurun altında gezdiğimize, kanma.
Öldüm ben sevgilim
Her ölüm erken gelir
Sevip de kavuşamayana.
Sen ölme olur mu?
Yine kanarım sana.
