Biz en ağlanacak hikayemizi gömdük. Göz yaşlarımız ile sulayıp, üzerine duvar ördük. Bir taraftan çiçekler büyür, bir ihtimal yıkar duvarı diye umut ederken, diğer yandan o duvara ömrümüzü gömdük.
Sahi, ne zaman bu kadar önemli oldu ağlamak? Ya da bu kadar önemliydi de neden kimse anlatmadı? İşte tam da burada başlıyor hikaye. Yedi yaşında başlayan bir hikayenin kahramanı küçük Asel, yaşadığı büyük acılar karşısında pes etmeden oksijen tüketmeye devam etti. Sonum olur derdi hep ağlamak, ağlamak gerçekten sonu olur muydu insanın? Bilemezdi avaz avaz çıkan acıların gözlerinde yağmur olacağını…
Gözleri güneşti, kışın bile tırnaklarına kadar ısıtan güneş. Becerebilseydi erkenden ağlamayı, kapalı gözlerle gördüğü gökkuşağının yedinci rengini, gözleri açık kendinde bulabilirdi.
Asel’in aslı asalet, Asel’in sonu ruhsal bir cinayetti.
Geç kalmış birkaç parça gözyaşı bizi en fazla nereye götürebilirdi?
Ona ben baktım. Çok güzel değildi ya da bana milyonlar verecek zenginlikte de. Belki çekilmeyecek bir dertti kimine. Ama bu hikaye dillere dökülmeliydi. Hepiniz hayatınızdan bir parça bulabileceksiniz bu hikayede.
Bastırılmış gözyaşlarımız vardır hepimizin. Unutmak istediğin ne varsa hatırlamaktan ve ağlamaktan korkma. Bırak hatır ve gözyaşı korksun bundan sonra senden. Neticede senelerdir mutlu mesut onlar yaşıyor yanan yüreğimizde. Şimdi onları dışarı atma vakti!
