Bir Hüzün İstanbul

Geniş hayaller kuramıyordu, zihni ve düş dünyası kapanmıştı. Karanlığını aydınlatacak bir gökyüzüne ihtiyacı vardı. Kollarını ufka doğru uzatıp, artık mutlu muyum, demenin sevincini ümit etmek istiyordu. Huzuru aradığı sahildeki rıhtıma bırakıverdi kollarını, hayat neydi onun için, birilerini her zaman mutlu etmek miydi? Kendine zaman ayırmayıp koşmak mıydı çılgınca? Hiç kimsenin gerçekten samimi olmadığını sadece faydalanma yolunu aradıklarını aklına getirdikçe gözlerinde oluşan yaşlara hakim olamıyordu. Düşününce, keşke hep yalnız olsaydı da insanların boyunduruğunda kalmayıp bunu yapmaya mecbur kalmasaydı. Hayat neydi onun için,  hep razı olmak mıydı?