Cennetin Kayıp Toprakları

“İyi ki ölu¨m varmış.

Ölu¨m olmasaydı sana nasıl gelecektim...”

Yavuz Ekinci, Cennetin Kayıp Toprakları’nda u¨ç kuşak u¨zerinden, her biçimde su¨rgu¨n edilenlerin, görmezden gelinenlerin, kendine bir yer bulmak için çırpındıkça kaybolanların, sevdikleri her şeyi yitirenlerin hikâyesini anlatıyor. Nesillerce su¨ren ve tekrarlanan travmalar, kapanmamış yaralar, kendi adını bile unutmaya yazgılı hayatlar, bitmeyen yolculuklar… Cenneti bekleyip durmanın zamanla nasıl cehenneme dönu¨şebileceğini etkileyici bir dille tasvir eden Yavuz Ekinci, Almast’ın doksan yıllık aşkının arka planında, atmosfer yaratma konusundaki ustalığını gözler önu¨ne seriyor.

Yara! Ben derisi yu¨zu¨lmu¨ş bir yarayım. Seksen yıldır yu¨reğimde açılan bu yara bugu¨ne kadar ne iyileşti ne de kabuk bağlayabildi. Bu yara öyle bir yara ki kabuk bağlayıp iyileşeceğine, her geçen gu¨n biraz daha derinleşip bu¨yu¨du¨.

Yara bu¨yu¨du¨kçe ben ku¨çu¨ldu¨m, ben ku¨çu¨ldu¨kçe de yaram bu¨yu¨du¨.