“Yetis¸kinlerin destekledigˆi bir c¸ocuk o¨zgu¨rles¸mesinin, ancak c¸ocuklara kars¸ı o¨nyargının daha bu¨tu¨nlu¨klu¨ bir analizinin gelis¸tirilmesiyle mu¨mku¨n oldugˆunu ortaya koymayı amac¸ladım. C¸ocukları ezen fikirler ve kurumlara ilis¸kin onların deneyimlerini is¸itmeye ihtiyacımız var; bu¨yu¨melerini ve gelis¸melerini desteklemek u¨zere filizlenen c¸ocukların vatandas¸lık hakları ve politik hakları hareketlerine yol go¨stermemiz ve hasarı onarmak, ilerlemeyi gu¨vence altına almak ve bu yolda devam etmek ic¸in programlar olus¸turmamız, egˆitim ic¸in daha fazla c¸aba go¨stermemiz gerekiyor. ‘C¸ocuk du¨s¸manlıgˆı’ bu hareketi o¨rgu¨tlemek ve ona kılavuzluk etmek ic¸in gereken birles¸tirici kavram."
Cinsiyetc¸ilik, ırkc¸ılık, antisemitizm ve benzeri ayrımcılık bic¸imleri, bir sorun olarak go¨ru¨lmeden o¨nce dogˆalmıs¸ gibi go¨ru¨ldu¨, gu¨ndelik is¸leyis¸te normalles¸ti, toplumsal yas¸amın rutinleri arasında gizlenerek varlıgˆını sessiz sedasız koruyabildi. Ayrımcı pratikler orada bir yerde duruyordu fakat “adı konmamıs¸”tı, bilgisi u¨retilmemis¸ti; bu nedenle siyasi tartıs¸manın bir konusu olabilmeleri yılları aldı ve bu¨yu¨k c¸abalar gerektirdi.
Elisabeth Young-Bruehl, C¸ocuk Du¨s¸manlıgˆı’nda ailedeki, okuldaki, arkadas¸ c¸evrelerindeki, ikili ilis¸kilerdeki ve siyasilerin dilindeki “c¸ocuk du¨s¸manlıgˆı” bic¸imlerini anlamaya, go¨ru¨nu¨r kılmaya, digˆer ayrımcılık bic¸imleriyle ilis¸kisini go¨stermeye c¸alıs¸ıyor. En o¨nemlisi de bunu c¸ocukları o¨nceleyerek, yetis¸kinliklerinde onlardan dinledikleriyle, c¸ocuklara kulak vererek yapıyor.
Bir toplumsal problemin “adını koyma” c¸abasının incelikli ve titiz bir o¨rnegˆi.
