Çocukluğum

Aile fertlerinin canları sıkkındı, bunalmışlardı ve ülkemize gelirken yanlarında Afganistan’dan en değerli emanetlerini getirmişlerdi. Zehra'nın kucağındaki bebeği annesi dikmişti. Ondan anne kokusu geliyormuş buram buram öyle söyledi Zehra gözyaşlarıyla ıslanan gözlerini bizden uzaklara çevirerek. Bir bez bebekte kalmış anıyla nereye kadar yaşayabilirdi bir insan? Annesinin ölmeden önce vasiyeti varmış Nur Muhammedi beye.

“Kızlarımı okutacaksın! Onlar için sakladığım bileziklerimi harca, benden geriye boyunlarında altın gerdanlıkları değil, meslekleri hatıra olarak ışıldasın Muhammed bey! Kızlarım sana emanet!” “Bu güzel ve ağır emanete kusur etmedi babam.

Bizi hep korudu ve destekledi. Ama şu yetmişi deviren adamın gücü her şeye yetmedi!” dedi Fatema.