Bugu¨n bu¨yu¨du¨ğu¨mu¨zu¨ sandığımız noktada, içimizdeki çocuk ne âlemde bir bakmalıyız. Bizden bugu¨n yansıyanlarda du¨nden ne izler var? Hayat neşesi, koşulsuz sevgi, o hayretle bakışlar, oyunlar, bacası tu¨ten ev resmi duruyor mu hala içimizdeki çocukluğumuzun yansımalarında? Yoksa bir çizgi bile çizemeyecek kadar yorgun, hayata ku¨sku¨n, hayretimizi kaybetmiş, oyunları unutmuş muyuz bu¨yu¨du¨kçe yiten yıllarda? Bizler bu¨yu¨du¨kçe kaybederiz o çocukluğun hazinelerini. Ama koruyabilirsek içimizdeki çocuğu, o devam eder, çocukluğun du¨nyasıyla bakışa, çocuklarla çocuk olmaya… Çu¨nku¨ çocukluğun du¨nyası bambaşkadır ve ömu¨rlu¨k izleri yansır bize, her çocuk gu¨lu¨şu¨nden sessizce. Bu gu¨lu¨şler yarımsa, çocukluklarımız yarımsa, yarım kalanlarımız tamamlanmak ister, en çok da çocukluğumuz. Bugu¨n çocuklarımızın tamamlanmış bir çocukluk yaşamalarına yardımcı olurken, kendimizde yarım kalanlarımızı tamamlamak için niyetlenmeliyiz. Onlar çocukluklarını yaşarken, siz de onlarla çocuk olma anlarının tadını çıkarın. Onların du¨nyasını tanımaya çalışın. Hem siz şifalanın hem onlar. Yarım kalmasın anılar, gu¨lu¨şler, çocukluklar. Çu¨nku¨ çocukluktan tu¨m ömre yansıyışlar var. Çocuklarımızın yarına hediye çocuklukları için, bizde du¨nden kalan çocukluğumuzla, bugu¨nde yeniden buluşmak için, varsa yaralarımızı iyileştirmek, yaralarımız yoksa çocukluğumuzun gu¨zel anılarında yeniden mutlu olmak için emeklerimize değer.
