“Weimar Cumhuriyeti’nin çarpıcı bir özelliği, dönemin yetkin kamu hukukc¸ularının, kars¸ılas¸tıkları gu¨ncel sorunlara yogˆun bir ilgi go¨stermeleri ve bu c¸erc¸evede kapsamlı tartıs¸malar yu¨ru¨tmeleridir. Kelsen ve Schmitt arasındaki tartıs¸mayı o¨zel kılan, kamu hukukunun pek c¸ok temel kavramına dair iki farklı go¨ru¨s¸u¨ ic¸ermesidir. Her s¸eyden o¨nce, korunacak olan anayasanın anlamı, bir koruyucu arayıs¸ına yol ac¸an tehlikenin kaynagˆı, koruyucunun kim olacagˆı ve tu¨m bu sorunların arka planında yer alan bas¸lıca mesele olarak demokrasi kavramı... Fakat tartıs¸ma konuları ve kars¸ıtlıklar bunlarla da sınırlı kalmaz; devletin niteligˆi, kuvvetler ayrılıgˆının anlamı, parlamentarizmin o¨zellikleri ve sorunları, siyasi partilerin is¸levi, yargısal kararın ayırt edici o¨zellikleri ve tabii Rousseau’nun demokrasi kuramının yorumu konusunda da aynı keskinlikle devam eder.”
Weimar do¨neminde yas¸anan bir kamu hukuku tartıs¸masının bugu¨n bir gu¨ncelligˆi var mıdır? Du¨nyanın popu¨list sagˆ siyasetlerin eksenine kaydıgˆı, anayasanın ve kamu tarifinin “kis¸isel ihtiyac¸lara” go¨re su¨ndu¨ru¨ldu¨gˆu¨, demokrasinin peka^la^ siyasal “mugalata” olarak ele alınabildigˆi bir do¨nemde kus¸kusuz bu sorunun yanıtı “evet”tir! Berke O¨zenc¸ Demokrasiyi ve Anayasayı Korumak’ta ic¸inde yas¸adıgˆımız c¸agˆın siyasal tartıs¸ma bas¸lıklarından -belki de- en o¨nemlisini, Weimar do¨neminin ıs¸ıgˆında kapsamlı bir s¸ekilde ele alıyor.
