Sağımda tropik balıklar alanının ayrılmasıyla, anlaşılmaz hale gelen yarı batık bambu çitlerinin gizemli yapısına benzeyen balık avlama ipleri tuhaf bir şekilde, sanki okyanusun diğer tarafına gitmiş göçebe kabileler tarafından sonsuza kadar terk edilmiş gibi görünüyordu; çünkü göze görünen bir yerleşim belirtisi yoktu. Solda taş duvarlar, kuleler ve beton sığınaklardan oluşan kalıntıların bulunduğu bir grup çorak adacık, temelleri mavi bir denizin içine oturmuş, sağlam ve istikrarlı bir şekilde ayaklarımın altında yatıyordu. Batan güneşin ışığı bile, belli belirsiz dalgaların olduğunu doğrulayan hareketli ışıltıya rağmen pürüzsüzce parladı. Ve barın dışında, bizi demirlemiş olarak bırakan römorkora bakış atmak için kafamı çevirdiğimde, kıyının düz çizgisinin, koca gökyüzünün altında, yarı kahverengi yarı mavi, düz bir seviyede kenardan kenara kusursuz ve işaretsiz bir yakınlıkla durgun denizle birleştiğini gördüm. Denizdeki adacıkların önemsizliğiyle ilgili, birleşim yerindeki tek kusur olan her biri bir yanda iki küçük ağaç kümesi, eve dönüş yolculuğumuzun ilk aşaması olan, az önce ayrıldığımız Meinam nehrinin ağzını işaret ediyordu. Kara seviyesinin çok arkasında, Paknam tapınağını çevreleyen daha büyük ve daha yüksek bir ağaç kümesi ise ufkun monotonluğunu nahoş bir şekilde kontrol etmesiyle, aslında gözün dinlenebileceği tek şeydi. Dağınık birkaç gümüş yansımanın tek tük parlaklığı, büyük nehrin dönemeçlerini işaret ediyordu ve en yakın olanı, barın hemen içinde, römorkorun karanın tam ortasına denk gelen buharı nedeniyle gözden kayboldu. Vurdumduymaz yeryüzünün, gayretsiz ve sallantısız hali römorkun gövdesini, baca ve direklerini sanki yutmuştu. Gözüm, gönye şekilli büyük tapınağın arkasında kaybolana kadar, suyun aldatıcı dalgalarıyla orada burada, düzlüğün üstünde ama hep daha uzak ve daha belirsiz olan dumanın hafif bulutunu takip etti. İşte o zaman Siam körfezinin başına demirlemiş gemimle yalnız kalmıştım.
