“Depresyonda zaman elastikleşir, belirginleşir, sonra da kırılır.”
Zamana ve nasıl olduğumuza dair gu¨ndelik sorular, depresyondaki kişinin hoşlanmadığı, hatta kaçındığı sorulardır. Üstelik ne sadece kişiye atfedilebilirler ne de kişinin psikolojisine; derin bir şekilde politiktirler.
Depresyonun Estetiği ve Politikası’nda Danimarkalı akademisyen Mikkel Krause Frantzen, dört önemli ku¨ltu¨rel eseri analiz ederek depresyonun yalnızca bireysel bir psikopatoloji değil, aynı zamanda ku¨ltu¨rel ve felsefi bir sorun olduğunu savunuyor.
Frantzen, Michel Houellebecq ve David Foster Wallace’ın eserlerini, Claire Fontaine’in enstalasyon sanatını ve Lars von Trier’in Melankoli filmini depresyonun zamansallık sorunuyla bağlantılı olduğu göru¨şu¨ ışığında incelerken, Batı toplumundaki gelecek kaybı ve sıkışmışlık hissine dikkat çekiyor. Bu sanat eserlerinde depresyonun biçim ve içerik açısından nasıl tasvir edildiğini ayrıntılı, zengin ve özgu¨n okumalarla analiz ediyor. Ayrıca bu eserleri, ilgili sanatçıların eserlerinin daha geniş perspektifine yerleştirerek kendi okumalarını diğer yorumcularınkilerle karşılaştırıyor ve bunları Kierkegaard, Levinas, Husserl, Heidegger gibi farklı filozoflara ve yazarlara atıfta bulunarak destekliyor.
Depresyonun Estetiği ve Politikası, depresyonun karmaşıklığını, zaman ve toplumla olan ilişkisini irdeleyen, incelikli ve du¨şu¨ndu¨ru¨cu¨ bir kitap. Hem bireysel hem de toplumsal du¨zeyde depresyonun tedavi olasılığına dair önemli soruları gu¨ndeme getiriyor.
“Depresyonun; tarihin sona erdiği, geleceğin kapandığı, sonsuza kadar dondurulduğuna dair (patolojik) bir his olduğunu öne su¨ru¨yorum. Tu¨m gelecekleri feshetmiş bir şimdiki zaman.”
