Derviş Hüneri

Derviş Hu¨neri, hu¨ner isteyen bir yaşamın gu¨ncesi âdeta. Yaşama çabası içindeki bir insanın gu¨nlu¨ğu¨. “Çelik Adam”, gu¨ncenin kahramanıdır: “… bakalım nereye kadar gidecek?”

Nuri Pakdil’e göre, “hayatı tatlılaştıran, acı dersleridir” ve dervişçe bir terbiyeden geçmelidir insan. Edebiyat Kulesi adlı kitabın devamı niteliğindeki Derviş Hu¨neri’nde, inancımıza ve medeniyetimize ve bunların her tu¨rden du¨şmanlarına karşı su¨rekli bir duyarlılık ve bilinçlilik içinde olan bir sanatçıyı, bir yazarı ve onun bakış açısını göru¨yoruz.

Derviş Hu¨neri’nde İstanbul’a veda etmenin derin hu¨znu¨ var. Pakdil trende Ankara’ya dönerken, ona el sallıyor gibi Sirkeci, Bostancı, Su¨leymaniye, Üsku¨dar… Dile gelmiş perde, kitap kolileri ve apartman dairesi. Sessizliğin iç çekişleri ona eşlik ediyor. Ve bu hu¨znu¨ anlatan bir cu¨mle kitap boyunca bizimle birlikte ilerliyor: “Göz yaşımı koyacak yer olmayınca çıkarmadım artık...”