Disleksisi olan veya dislektik kis¸ilerle yas¸ayan herkes, bunun c¸ok c¸ileli bir durum olabilecegˆini bilir. Geleneksel olarak okuma yazma ve digˆer akademik becerilerde o¨gˆrenme gu¨c¸lu¨gˆu¨ olarak tanımlanan bu profil, bu¨yu¨k o¨lc¸u¨de bir kusur olarak algılanır. Gerc¸ekte ise, son derece o¨zel bir bilis¸sel yapıya is¸aret eder ve pek bilinmese de birc¸ok beceri ic¸erir.
Bas¸arılı insanların c¸ocukken belli alanlarda zorlanmıs¸ olabilecegˆi pek akla gelmese de, pek c¸ok mimar, mu¨hendis, avukat, hatta edebiyatc¸ı okul yıllarında okuma yazma o¨gˆrenmede gu¨c¸lu¨k yas¸amıs¸tır. Bu kis¸ilerin nasıl bir ortak o¨zelligˆi vardır? Dislektik kis¸iler basit kabul edilen akademik becerilerde to¨kezlerken nasıl uzamsal muhakeme, mekanik kabiliyet, o¨ru¨ntu¨leri algılama, soyut bilgileri kavrama gibi konularda akranlarından ayrılırlar? Disleksi kalıtımsal mıdır? Ebeveynler, ne tu¨r ipuc¸larını takip ederek c¸ocuklarının dislektik oldugˆunu anlayabilirler? Okulun en tuhaf o¨gˆrencileri c¸ogˆunlukla neden aynı zamanda okulun en zekileri olurlar? Kitap okumaktan hos¸lanmayan c¸ocuklar gerc¸ekte okumakta zorlanıyor olabilirler mi? O¨gˆretmenler dislektik o¨gˆrencilere destekleyici bir egˆitim ortamı sagˆlamak ic¸in ne yapabilir? Dislektik kis¸iler, okulda ve is¸ hayatında bas¸arılı olmak ic¸in ne tu¨r arac¸ ve kaynaklardan destek almalıdır?
Sinirbilimin yanı sıra egˆitim alanındaki go¨zlem ve tecru¨belerinden ilham alan Dr. Fernette ve Brock Eide, toplumun yaklas¸ık bes¸te biri gibi genis¸ bir kesimini etkileyen disleksiye yeni bir tanım getiriyorlar: Onu bir eksiklik ya da engel olarak go¨rmek yerine, bir tu¨r “u¨stu¨nlu¨k patolojisi” olarak ele alınmasını sagˆlayacak bir paradigma degˆis¸imi o¨neriyorlar. Dislektik bireyler, ebeveynler ve egˆitimciler ic¸in yepyeni kapılar ac¸an ve onlara bas¸arıya ulas¸ma yolunda cesaret as¸ılayan bir kaynak.
