Dul Kalmış Düşler

5 yaşındaydım o zaman, dünyada 5 yaşındaydı, dünya kirlenmemiş insanlar henüz gaddar olmamıştı, gözümü rahatlıkla kapatıyor sağım solum sobe diyebiliyordum nasıl olsa kimse arkamdan vuramazdı, seve seve dolaşıyordum insanların arasında elimde boya sandığı, hep umuttum hep gökyüzü hep bir kara lastiktim bütün çocuklar gibi hep yarını bayram sandığı.... Sadece düştüğümde ağlıyordum annem yaramı sarıyordu, şimdi düşünce herkes gülüyor. İçi kırmızı şeritli büyük misketi dünyanın en pahalı şeyi sanıyordum, tüm hayallerimi satabilirdim o misket için. Perdeyi araladığımda elinde bir dilim ekmek seksek başında arkadaşlarımı görüyor ödevimi bitirip yanlarına koşuyordum, aslında hiç bitmeyecek ödevimin farkına varamıyordum. Şimdi perdeyi aralıyorum, kâğıt toplayan çocukları görüyor sadece ağlıyorum, kusura bakma anne sana çok kızıyorum.