Eflatun Üzeri Mor

Uyumaz İstanbul
Sabahtan akşama
Akşamdan sabaha
Arşın arşın bir insan sürüsü
Geçimdendir sebep, dolaşırken sokaklarda
Kimi ayık, kimi ayrık
Kimi üzgün, kimi süzgün
Bilmem hangi gündüzün ağırlığı bitmeden daha
Bir de gece ağırlığını katar yaşama
Gün boyu tepilmekten terlemiş asfalt
Gece tekmiği daha hafif
Anılar soğumadan doğan güneş
Karanlığa soğumadan doğan güneş
Karanlığa erken veda
Al sana! uykusuz bir İstanbul gecesi daha
Ne denizi durur, ne yaşam değirmeni?
Deniz kükrer, köpürür öfkeli
Değirmen öğütürken başak misali bizi
Kancık hangimiz, hala düşünürken ben
Sigaramın dumanında sabahlar
İstanbul benimle sabahlar...
Aklım karışık,
Sen benden karışık
Anladım on milyonluk da yüreğin
Kimi kime hasret koymak ki niyetin?
Bugün, dün ya da yarın
Geldiğim yer ezeli...
Gideceğim yer ebedi
Çok oldu uyku terk edeli beni
Beni bu şehir,
Seni de bu uykusuzluk bitirecek gibi!