“Benimsedigˆi yol(lar) ve uyguladıgˆı yo¨ntem(ler) ne olursa olsun Cumhuriyet egˆlenceyi, egˆlenceden ‘yalıtmıs¸tır.’ Neredeyse egˆlencesiz egˆlence, Erken Cumhuriyet Do¨nemi egˆlence hayatının gayri resmi^ s¸iarıdır. (...) Cumhuriyet, tu¨m so¨ylemleriyle ve bunların s¸ekillendirdigˆi anlatılarıyla, Mustafa Kemal Atatu¨rk ve bayrak gibi her yerde ve her zaman go¨ru¨lebilecek sembolleriyle, egˆlencenin disipline edilerek du¨zenlenmesi zorunlu ve ciddi bir toplumsal edim oldugˆu kabulu¨nu¨ egemen kılmayı bas¸armıs¸ go¨ru¨nmektedir.”
Mehmet Kendirci, Egˆlencesiz Egˆlence’de erken cumhuriyet do¨neminin egˆlence politikasını analiz ediyor. Sefahat ic¸inde yozlas¸mıs¸, Bizans kalıntısı olarak go¨ru¨len I·stanbul’a kars¸ı, temiz ruhlu ve yozlas¸mamıs¸ “Tu¨rk” sayılan Anadolu’yu (ve Ankara’yı) yu¨celten bir anlayıs¸ var bu politikanın arkasında. Egˆlence hayatını, kurulmakta olan “yeni Tu¨rkiye”ye uygun ve “modern” bir s¸ekilde “disiplinli ve du¨zenli” kılma arayıs¸ı var
Egˆlencesiz Egˆlence, o¨zellikle do¨nemin edebiyatından yararlanarak, egˆlencenin nasıl kamusallas¸tırıldıgˆını ve ritu¨elles¸tirildigˆini inceliyor. I·c¸ki siyasetine, balolara, tiyatrolara, konserlere, mu¨samerelere, halk oyunlarına bakıyor. Tas¸rada egˆlenceyi “kurumlas¸tırma” c¸abalarına ve buna es¸lik eden sorunlara go¨z atıyor.
“Tu¨rkiye’nin ruhunu” anlamak ic¸in ufuk ac¸ıcı bir c¸alıs¸ma.
