Pakrat Estukyan dolu dolu yas¸adıgˆı hayatını anlatıyor. Yu¨z yıl o¨nce ailesinin ugˆradıgˆı zulu¨mle bas¸layarak iki kus¸ak geriye gidiyor; ailenin I·stanbul’a gelis¸i, “herkes ic¸in gurbet olan” bu s¸ehirde ko¨k salıs¸ıyla devam ediyor. I·stanbul’un c¸es¸itli semtlerinde gec¸irdigˆi do¨nemleriyle kendi zamanının I·stanbulu’na ıs¸ık tutarken, okulda, is¸ hayatında, sosyal hayatta kars¸ılas¸tıgˆı zorlukları anlatıyor, yas¸adıgˆı mutlulukları da es gec¸miyor. Sayat Nova korosuyla mu¨zigˆe olan tutkusunu, Agos’ta verdigˆi mesaiyle yazıya olan bagˆlılıgˆını ve aynı zamanda her s¸eye ragˆmen ayakta kalma mu¨cadelesini go¨steriyor. Estukyan, kendi deyimiyle “bu¨yu¨k insanların” tarihinden sıyrılıp, kendi tarihini anlatırken aslında bir toplulugˆun, bir s¸ehrin, hatta bu¨tu¨n bir u¨lkenin tarihine de ıs¸ık tutuyor. “Yas¸amım boyunca ugˆradıgˆım yoksunlukların, zorlukların, magˆduriyetlerin hic¸birinden iz kalmadı. Yas¸andıkları anlarda bu¨yu¨k acılara yol ac¸an bir yıgˆın s¸eye kars¸ı asla ‘kes¸ke’ demek zorunda kalmadım. Yu¨zu¨me kapanan her kapının ardından ac¸abilecegˆim bir yenisini buldum. Babamın kirvesi oldugˆu sevgili Harutyun Kes¸is¸yan’ın ‘C¸ok yukarı bakma, fesin du¨s¸er’ so¨zu¨ daha o¨nce de bahsettigˆim gibi bende adeta bir yas¸am felsefesine bu¨ru¨ndu¨. Bu¨yu¨k hırslar edinmedim. Heves edip de kavus¸tuklarımın kıymetini ise hep bildim.”
