Gecenin Çanları (Kara Haykular)

Kartal ölu¨nce soğur koyağın rengi ve ırmak donar. Ege’de, solmakta olan bir son yaz gecesinin tavanına asılı eski bir çanın halatını çeken iğrenç bir iblistir karanlık. Kış, ölu¨ bir ağacın yumuşaklığını giyinmiştir. Kumrular hu¨zu¨nle susar ve yaprakların altında ıslanır yağmur ve gamsız bir ölu¨yu¨ su¨ru¨kler ru¨zgâr. Damar yolu zehiri akıtmak için hep açıktır ama sözu¨n açtığı yara daha derindir zehirin açtığından. Ayva ağacının gölgesinde soğuyan ku¨ldu¨r ölu¨m. Örste dövu¨lu¨r soluğu, hep tan vaktinde, pus çökerken geçer. Ve dilsiz taşları gibi hep susar, kıyısında adanın, sonsuzluğun kıyısında hep susar. Ve şair, gecenin çanları çalarken can kulesinde, Quasimodo’nun sesini duyuramadığı haykırıştır, sınır taşıdır, önu¨nde hayat uzanıp giderken peşinde ölu¨mu¨n koştuğu... Gecenin Çanları’nda sis içinde kalmış yağmur serpintisinin, yakıp kavuran bir acının imbiğinden su¨zu¨lmu¨ş şiirler yer alıyor. Ölu¨mu¨n en bu¨yu¨k hakikat olduğunu bilen, hayatla ölu¨m arasındaki sarkaçta gidip gelen Kara Haykular...