“İster bir apartman dairesinde yaşıyor olalım, ister bir köy ya da dağ evinde, gu¨ndelik hayatımızdaki alışkanlıklar, mekânı du¨zenleme ve değerlendirme biçimleri, kullandığımız eşyalar ve onlarla ilişkilerimizle, farkında olarak veya olmayarak… bir du¨nya inşa ederiz. Yeni taşındığımız bir ev ile kuracağımız bağlarda, gelecekte bu mekânda yapmak istediklerimize dair hayallerden çok… ortaklaşa inşa ettiğimiz bir mekân ku¨ltu¨ru¨nu¨n kolektif hafızamızda bıraktığı derin izlerin payı vardır. Biz burada ikamet etmekten fazlasını yaparız...”
Ev, barınaktan çok daha fazlası. Bir ev aleti, basitçe bir “alet” olmaktan öte, bir yapıp etme tarzının biçimlenmesine katkıda bulunuyor. Mobilyalar, yıllanırken, hatıraların demirbaşına dönu¨şu¨yorlar. Her evin kendine has bir kokusu oluyor. Evin etrafında şekillenen mekân ku¨ltu¨ru¨, tu¨m ku¨ltu¨re ve hayat tarzına damgasını vuruyor.
Seyhan Kurt, bu mekân ku¨ltu¨ru¨ bilinciyle, “geleneksel Tu¨rk evi” denen imgenin sabit bir mimari form olmadığını, gu¨ndelik hayat pratiğiyle iç içe su¨rekli dönu¨ştu¨ğu¨nu¨ gösteriyor. Bu dönu¨şu¨mu¨ anlamak için mutfak ve oturma odasının veya balkonun “mana ve ehemmiyetine” bakıyor, dikkatle.
Geniş haneden “çekirdekleşen” meskene, du¨ğu¨nden cenazeye, evin ve işlevlerinin tarihsel değişimini kat ediyor. Haneden Ev Haline, evle ilişkimizin edebiyattaki yansımaları eşliğinde, kendisi de edebi zevkle ve “ev sevgisiyle” yazılmış bir kitap.
