Heba

Ağlıyordum.kafamı tel örgüyle ayrılmış  bölüme vura vura ağlıyordum. Kendimi çaresiz hissttiğim anların toplamında , dönülmez yolların sonunda  bulduğum çok olmuştu. Birikerek yok olma isteğim, bir uçurumdan düşüp hayata son kez bakmanın nasıl bir his olduğunu yaşama isteğim,yaşama isteğimden daha fazlaydı.Kontrolün hep ben de olduğu , kendi dizginlerimi hep elimde bulundurduğum bu hayatta kontrolden çıkarılıp freni patlamış araba gibi nereye gideceğini bilmediğim bir yola girmiştim,Ne yolun başını hatırlıyordum ne de bu yolun sonunda nereye varacağımı.Bağırsam sesim duyulmazdı, konuşsam kelimelerim hiçbir anlam ifade etmezdi.Gördüğüm her görüntü perişan hale sokuyor içimi, beynimin duvarlarını yıka yıka gelen her felakete göğüs gerebilmiştim, belki de gerememiştim.Her şeyin bir çıkar yolu vardı, herkes mutlak suretle kendini feraha kavuşturabiliyorken , ben kendi sonumu hazırlıyordum.