Öğrencilik yıllarımda hissettim ilk olarak ait olduğun yerlerden ayrı yaşamanın bir insanda yarattığı buruk hüznü. Onca kalabalık içinde kendime en yakın dost olarak duygularımı seçtim. Hayallerimle buluşmak için çok erken yatardım. Ben bir prenstim. Delice bir tutkuyla bağlandığım prensesimi köyüme kaçırırdım. Annemle babamla ve sevdiklerimle kucaklaşırdım. Köy meydanında davul zurna eşliğinde, dillere destan bir düğünümüz olurdu. Ve gurbet hasretliğiyle daldığım her uykudan bu düğünle uyanırdım.
Prensesimin adı Hilal'di. Onu gökyüzünden koparıp almıştım. Güzel gözleri ve gülücüklerinin arasından bana gönderdiği yıldızları tutar ve koynumda saklardım gurbete inat... Yıllar boyu günün her anı onu yaşadım ben, onunla uyudum onunla uyandım. O benim yüreğimin kanı, gözlerimin yaşı, dudaklarımın buruk tadı. Duygularımla, hislerimle var ettim ben onu, göz yaşlarımdan vücuda getirdim. Çok çok sevdim ve severken öleceğim.
Köyüme döndüm, büyüdüm, adam oldum ne kadar olabildiysem. Ben de herkes gibi gündelik hayatın karmaşası içinde, ayrılıkların ve birleşmelerinin yarattığı ruh durumunda, her nasılsam öyle yaşayan bir insanım. "Hilalim" hala zihnimde, gözyaşlarımda, kalbimde... Onunla hüznü ve onun için ağlamayı sevdim. Aşkı büyük kılan çekilen kahır ise, benim aşkım dünyanın en büyük aşkıdır...
"Hilalim" Bülent özmen'in ilk kitabı. 20 yıldır çektiği hasretliğin öyküsü. Sevenler, ayrılanlar, terkedilenler ve özleyen herkes için...
