Hinduizm evrenin ve insanın yaratılışını derin ve eşsiz bir bakış açısıyla ele alan zengin bir geleneğe sahiptir. Hinduizm’de yaratılış fikri evren ve insan algısını şekillendiren bir unsurdur. Hinduizm’de yaratılış Mutlak Bir’in (Brahman) düşünmesi ve iradesiyle başlar ve bu sistematik bir şekilde bir doğrultuda gelişir. Yaratılışta Brahman evrensel bilinç olup her şeyin var olma nedenidir.
Hinduizm’de Mutlak Bir Brahman’ın yaratan (Brahma), yaşatan (Vişnu ) ve yok eden (Şiva) suretleri vardır. Brahma evreni yaratır, Vişnu korur ve Şiva ise yok eder. Ancak bu son, aslında bir son değil, aynı zamanda yeni bir başlangıçtır. Hinduizm'de yaratılışın başlangıcı ve sonu birbirine sıkı sıkıya bağlı, sürekli bir döngüyü ifade eder. Bu döngü bireysel ve evrensel ruh göçü fikri ile ilişkilidir. Bireysel ruh göçü ölümle, evrensel ruh göçü kalpa çağları sonunda evrenin kıyametiyle gerçekleşir. Yaratılış fikri evren ve insan algısını dolayısıyla dünya hayatını biçimlendirir. Dünya mekânı ve hayatı samsara döngüsündeki köprüdür. Yaratılışın başlangıcına dönme yani Brahman’da birlik olan mokşaya ulaşma dünya mekânından kurtuluşla gerçekleşir. Dünya mekânından kurtuluşa saflaşma ritüelleriyle ulaşılır. Saflaşma ritüelleri yaratılışta dünyaya yüklenen anlamla şekillenir.
Eser, evren ve insan algısını, dünya hayatını ve ölüm sonrası hayatı yaratılışa dayandırırken her şeyin Brahman’la başladığını ve nihayetinde dönüşün yine O’na olacağını, dolayısıyla başlangıç ve sonun birbirine paralel olduğunu ve yaratılış ile son arasında yaşamı bunun şekillendirdiğini merkeze almıştır.
