Hüznün Alıngan Öyküleri

Acılar da, tıpkı  ilk aşklar gibi, hep canlı durur  ve asla yaşlanmazlardı.

Sararmış takvim sayfalarına sıkışmış, yürüdükçe daha bir kendini yorduğu ‘bu yol  hikayesini’, en baştan, taa baştan anlatmaya başladı…

Artık her şey  bir romanda altı çizilen bir satır, bir filmde dondurulan kare, bir öykünün başlangıç cümlesi, “Görülmüştür” damgalı bir mektup, bir sabah vapurunda içilen çayın demli buğusu, dönülemez akşamın ufku, doğacak günün şafağıydı…

Gazetelerde dip köşeye sıkışmış bir haber, sabah serinliğinde bir yolculuk düşü, bir aşkın gönülde sızlayan kırık, acımtırak ezgisi…

Erzurum çarşı pazardı, içinde bir kız gezerdi, elinde  bir divit kalem, katlime ferman yazardı.

Bilmezlerdi oysaki, sarı gelin, suna yârim idi…