Hüzün Yılı

“İki sevgili birbirlerine hep sevgilerini söyleyip durdular. Ancak Feride Murat’ın gelecekten bahsetmesini istemiyordu. Hep bu anı yaşamayı düşünüyordu. Sabah olup güneşin doğmasını bekleyemiyordu. Çünkü o, gecenin karanlığından gündüzün aydınlığına çıkacak müjdeyi alamayacağını biliyordu. O nun için bu karanlık günlerinde yanında Murat’ın olması, onu hissetmesi, onun için en büyük mutluluktu.”

“Hastanedeki kontrolleri bitmiş, doktoru, sonu seni üzecek duygusal ilişkilere girme, demişti. Kalbine söz mü geçirecekti. Başı önünde, biraz ilerisinde yürüyen annesini takip ediyordu. Yakından gelen hızlı ayak seslerini duyunca, istek dışı başını kaldırdı, gözüne inanamadı. Durdu ayakları gitmedi. Gelen Murat’tı. Hiç beklemediği bir anda Feride’yi karşısında gören Murat’ta ne yapacağını şaşırdı. Duracaktı, duramadı da. Bir an göz göze geldiler. Günlerdir aradığı kız şimdi karşısındaydı. Dili tutuldu, nefesinin kesildiğini hissetti bir an. Takip etmeliyim, dedi içinden.”