Kafa Karanlığa Doğru

“Yola henu¨z çıkmıştık ki burnumun u¨zerine bir damlacık konuverdi. Bizim haylaz çocuğun tu¨ku¨ru¨ğu¨nden bir damla olacağı fikrini ku¨çu¨k bir tebessu¨mle karşıladım ama değildi elbette. Gökten yu¨zu¨mu¨ze doğru du¨şen şeyin çiseleyen kan damlaları olduğunu fark ettiğimizde hepimizin donuklaşan tedirgin ifadesi daha da hızlanmamıza neden oldu. Gizlenerek yu¨ru¨du¨ğu¨mu¨z yolda gördu¨klerimiz çılgınlığın ötesinde deliren bir zihnin yansımaları gibiydi. Yu¨ru¨yu¨ş boyunca kimsenin ağzını bıçak açmadı. Bir gölge hâlini alan insanların nefeslerini hissedebiliyorduk ancak ortada göru¨nen herhangi bir beden yoktu. Dikenli kızıl sarmaşıklar neredeyse bu¨tu¨n duvarları kaplamıştı. Gökyu¨zu¨, çu¨ru¨mu¨ş kan lekeleri gibi duran bulutlarla kaplıydı...”