Zaman biten bir şey değildir…
Asena nihayet bilincine vardığında gördüğünde, artık ona anlatmaya ve vaaz vermeye hazırdı. Bilge bir vaiz gibi ellerini kullanarak konuşmaya başladı.
‘‘İçindeki göğe yıldızları, ayı ve güneşi resmetmezsen bomboş bir semada kaybolursun Yula. Hepimiz kayboluruz. Etrafa baktığında gördüğün sonsuz resim… Sence ressamın imzası olmadan bir anlam ifade eder mi? Yorumlayamadığın sanat eseri sana yarar getirmez. Aksine aklını kaosa sürükler, içini karartır, ruhunu hapseder. Sanat, sanat olduğu için sevilmez. Tıpkı insanın insan olduğu için sevilemeyeceği gibi… Öğretilenin aksine insana da sanata da saygı duymak da zorunlu değildir. Çok ince bir çizgi, dikkat et! İnsanın ruhuna ve sanatın sahibine (sanatçıya) saygı duyulur. Ruha ve sanatçıya duyulan saygı da beraberinde sevgiyi getirir, bu şaşmaz. Şimdi eğer sen, ruhunu beslemez iradeni saygıyla güçlendirmezsen sanatçıyı da sevemezsin, evrendeki ruhları da… İşte bu erdemdir Yula. Erdem ise hakikate duyulan saygının getirdiği bir yetidir. Sende bu yeti olduğu, ruhun henüz tam anlamıyla kararmadığı için bu sancıyı çekiyorsun. Çok şükür, böylesine acı çekmene sevindim! Şimdi izin ver sanatçı sana şifa versin. İzin ver, hak olan rabbin sana imzasını göstersin… Ay doluna ulaşıp, sarp, dikenli ve yüksek bir kayanın üzerinde aşağıyı gözlerken görüşmek üzere. Uğurlar olsun…’’
Hakikat, inkâr, dua, inat, liyakat, ezber, tutku, korku, merak, açlık ve yeti…
Senin kavgan ne?
