Katolik Hıristiyanlıkta kilise kavramının merkezi bir konumu vardır. Her ne kadar günümüzde kilise dendiğinde akla doğrudan mimari bir yapı gelse de, Katolikler için kilise bunun çok ötesinde anlamlara sahiptir. En basit şekilde tanımlamak gerekirse, bazı istisnai durumlar olmakla birlikte, kilisenin vaftizlilerden oluşan bir “kurtuluş cemaati” olduğu söylenebilir. Katolik Hıristiyanlar ise bir insanın kilisenin gerçek ve tam olarak mensubu olabilmesi için sadece vaftizin yeterli olmadığını düşünmektedirler. Onlara göre Tanrı’nın tek, evrensel, kutsal ve havarisel kilisesine mükemmel şekilde dahil olabilmek için uyulması gereken kurallar bulunmaktadır. Buna göre kiliseye en mükemmel şekilde girmek isteyenler havarisel geleneğe bağlı kalarak papaların üstünlüğünü, otoritesini kabul etmek ve doğru sakramentleri uygun şekilde kutlamak zorundadır. Çünkü papalar, Dünyevi Kilise’nin başı, koruyucusu ve kendisine itaatin zorunlu olduğu özel kişilerdir. Onların dışında hiç kimsenin, Mesih’in havari Petrus’a verdiği yetkiyi Petrus’un halefi olarak kullanma yetkisi yoktur. Sakramentler ise bir diğer önemli konudur. Katolikler doğru sakramentleri kilisede kutlamanın, Tanrı’nın lütfuna erişmek için zorunlu olduğunu düşünmektedirler. İnananlar bu sakramentler, kilisenin yanılmaz otoritesi ve rehberliği sayesinde doğru yoldan ayrılmadan kurtuluşa ulaşacaklardır. Bu kitapta Katolik Hıristiyanlığın temel teolojik kaynakları esas alınarak kilise kavramının tarihi serüveni ortaya konmuştur.
