Kerb-ü Bela (1. Cilt)

aman tıkanır bazen, kelimeler anlamsızlaşır, bildiğin tüm cümleler ruhsuzlaşır, etrafında ne kadar insan varsa buharlaşır. Çamurdan yaratılmışın çamurlaşmasıyla hayatın karışır, aklın karmaşır. Kendinle kalabalık kaldığın anların zemheri yalnızlıklarında ise sadece fikrin oynaşır. O an amansız bir savaş başlar yüreğinin Bedri'nde ; salar Vahşi nefsine, söker alır yüreğindeki Hamza'nın cesaretini. Sıdkiyet makamında yaslarsın başını Ebu Bekir'lerin dizine haykırırken vicdanın Ömer'in adaletini. Ali, kapı olur yüreğinin Hira'sına, Hasan ah'lar savurur ihanetin telallığında, Hüseyn'ler yem olurken kanayan yüreklerin Kerbela'sında.

“Yezid, tatmin edilememiş, mutmain olmamış bir nefsin kötü tarafının ortaya çıkmasıdır. Allah, insanı iki ucu açık bir varlık olarak yaratmış; melek ve şeytanın muvazene alanı olarak halketmiştir. İnsan içindeki vicdan ve nefis savaşında hangi tarafı beslerse; o taraf kazanacak; iradesi ile ortaya koyduğu bu çaba ile de ya ukbasını kazanacak ya da heder edecektir. Yezitlik her insanın içinde vardır. Biz içimizdeki Yezid’e karşı şavaşmadan, onun kökünü kazımadan dışımızdaki Yezit’leri bitiremeyiz. İnsanın ‘Yezid’i olan nefsi ile, ‘Hüseyin’i olan vicdanı arasındaki son nefesine kadar ‘Kerbela’lar devam eder yüreğinin en karanlık yerlerinde.”