Kimsenin Ölmediği Bir Cinayet Öyküsü

Ekmek yanarsa ku¨l, bozulursa ku¨f kokar. Her s¸ey bozuldugˆu gibi karıs¸ır havaya. Her s¸ey gittigˆi gibi kalır. Annemin kokusu o¨nce u¨stu¨mu¨zden gitti; sonra bu halılardan, rengini sadece babamın sevdigˆi koltuklardan, mutfaktaki bezlerden, es¸ikteki paspaslardan, tu¨l perdelerden. Dolapta elbise bıraksaydı oradan kolay kolay gitmezdi kokusu ama elbiselerinin hepsini kendiyle go¨tu¨rdu¨. I·nsan bir parc¸a elbisesini bilerek de olsa bırakmaz mı giderken? Ka^inata sıgˆmayan annem bir valize sıgˆıp gitti. Nereden c¸ıkarsa c¸ıksın mutfaktan c¸ıkmazdı kokusu derdim. Oradan da gitti.

Benzeri go¨ru¨lmemis¸ bir cinayet sorus¸turması. Olayların tam ortasında meczup u¨c¸ kardes¸: Nizam, I·lhan ve C¸etin. Babalarına go¨re, dogˆarken amel defterleri kapalıymıs¸ gariplerin, eksik dogˆmus¸lar... Anneleri Gu¨lizar ise sırra kadem basmıs¸. Gidis¸i hem derin bir yara hem de koca bir muamma...

Ali I·pek, Kimsenin O¨lmedigˆi Bir Cinayet O¨yku¨su¨’nde gerc¸egˆi herkesin bilmesine ragˆmen susmayı tercih ettigˆi bir hika^ye anlatıyor. Ama gerc¸eklerin er ya da gec¸ ortaya c¸ıkmak gibi bir huyu oldugˆunu hatırlatarak...