ŞAVK
“Tüm yolculuklar ve tüm yolcular içindi bu kitap.
Yolda yaşanan ve yaşanacakların,
Gidenlerin, gidecek olanların, gitmesi gerekenlerin,
Kalanların, yapıtaşların, ruh parçalarının, kalması gerekenlerin,
Yapılması gerekenlerin, olması gerekenlerin ve olanların doğurduğu yeni benliklerimizde aradığımız kendimize adanmıştır.”
Hayata dair, şiir tadındaki bu denemeleri okurken hem keyif alacak hem de bildiklerinizi ve hissettiklerinizi sorgulayacaksınız.
ATAŞ
Her şeyle bir, her şeyle bütündü insan. Dışarıdan baktığında tek gibi görünen ruh, içine daldığında koca bir deryaydı, nar gibi...
Yaşamın her bir parçası bütünün oluşumuydu özünde. Ne hepsi birbirinden ayrı ne de hepsi aynıydı. Tüm farklılıklar, birer lezzetti yaşama dair.
An'lar, deneyimler ve tüm bunların sonuçlarıyla yol alıyorduk her birimiz. Bu yolculukta anlam arıyorduk. Anlamlarla var olma hissini yaşamak istiyorduk aslında.
Ol'mak için yanmak gerekliydi, pişmek gerekliydi. Ataş olmak gerekliydi. Her bir soru, her bir sorgu bize bizi anlatmak içindi. İçimizdeki dünyaya yeniden bakmak içindi.
Bakmalıydık... Bir'ligi bütün'lüğü kendimizle yaşamalıydık. Dışarısı yoktu. İçimizdeki taneleri bir bir soymalıydık... Ta ki ataş olana kadar...
İKİLİ DENGE
Her şey zıddıyla yaşanmaktaydı. Her şey zıddıyla bir, zıddıyla bütün, zıddıyla anlamlıydı.
Peki, ‘zıtlık’ neydi? Dualite… Hayatı iyiyle kötü, güzel ile çirkin, yaşam ile ölüm, gece ile gündüz, karanlık ile aydınlık, rüya ile gerçek diye ayırt ederek anlamıyor muyduk? Oysaki bir yerlerde ne kadar iyiysen o kadar da ‘kötü’ var olmak zorundaydı. Evrenin düzeni böyleydi… Denge için… İlahi sistem için…
Hepimiz anlamaya çalıştığımız hayatımızı tanımlamak için birtakım tariflere ihtiyaç duymaktaydık. Olumlu dediğimiz de olumsuz dediğimiz de “BİR”di aslında. Önemli olan nereden baktığımızdı… Ya da nereye bakacağımız…
İşte tüm bu ikilikler arasında aslında mükemmel bir uyum vardı. Bir denge… İkili Denge… Sözlük anlamı ise dualite. Elinizde tuttuğunuz bu kitap, bir yolculuktu aslında. Bir arayıştı, denge arayışı… Hiç kolay olmayan bir hayat yolculuğunda, hepimizin ne kadar da bir olduğunun, tüm zıtlıkların aslında ne kadar da birbirine benzer olduğunun farkındalık çabasıydı. Bir sonu, bir sonucu yoktu. Okuyanın kendi yazacağı sonuçlar farklı olsa da aslında tüm farklılıklar ayrı bir tat, ayrı bir renkti ve hayat, tüm renkleriyle kusursuzdu… Evrende kusur yoktu. Her şey olması gerektiği gibiydi…
