Kök Ekin

Bir ozan, ne kadar sogˆukkanlı, ne kadar c¸o¨zu¨mleyici du¨s¸u¨nceler o¨ne su¨rerse su¨rsu¨n, s¸iirinden bagˆımsız kalamaz. S¸iir, ozanın go¨nu¨l ve kafasındaki mekânın tamamındadır: Havaya karıs¸ır, rengine boyar, u¨stu¨ne siner. O¨te yandan, isabetli yargılar da, uzgo¨ru¨ler de, ustalıklı c¸ıkarımlar da ozanın u¨zerine farz degˆil. Ondan beklenen, en genis¸ anlamda duyması ve duydugˆunu sese do¨nu¨s¸tu¨rmesidir: Anadilin avazında, ulusun yankısında, bir de kis¸iogˆlunun go¨nlu¨nde duyulan sese.

Su¨leyman C¸obanogˆlu da istisna degˆil. Du¨zyazılarını okuyanlar, onun ev o¨devi yapmadıgˆını da, maslahat go¨zetip kitap du¨zmedigˆini de yakından bilirler. Bu kitap, bu c¸erc¸evede bir tasarının u¨ru¨nu¨du¨r. Bir kitap daha olsun diye degˆil, c¸agˆında bir ses olsun diye yazılmıs¸tır.

Ko¨k Ekin, ozanın s¸iire sadakatini ve anadile bagˆlılıgˆını berkitip tamamlayan yazılardan olus¸uyor. Bu satırlar, ne bir dilbilimciye, ne bir ku¨ltu¨r tarihc¸isine, ne de bir bilim insanına ait. O¨te yandan, bir “du¨zyazı toplaması” da degˆil. Ko¨k Ekin, yalnızca bir ozanın c¸agˆına kars¸ı susmayı reddedis¸i, dilini-varlıgˆını savunus¸u ve kendisi kalma savas¸ıdır.
Ve anadil ile onun s¸iiri so¨z konusu oldugˆunda, bundan daha bu¨yu¨k bir c¸aba da, amac¸ da, iddia da yoktur.