Köksüz Hayatlar

Bir gece kendini tıpkı bir kale gibi gördü Su.

Kimler geldi kimler geçti...

Kimisini buyur etti kalbine, ruhuna, kimisi selam bile veremeden gitti. Kolay mıydı yıllardır hırpalanmış, yara almış, her yarasına kendi pansuman yapmayı öğrenmiş bir kadının kalbine girebilmek !

Zordur yalnız kadın olmak, gelen her darbe ile mücadele etmekten gövdeniz kalınlaşmıştır, her darbede kabuk tutmuştur tıpkı ağaç gövdesi gibi... Her dalgada sallanan, fırtına da çıtırdayan ama daha da sağlamlaşan gemiler gibi güçlüdür artık. Lakin her seferden sonra huzurlu bir liman arar demirini atacak, yeni filizlenen bir ağaç gibi kök salacak güvenli topraklar arar. Ama kök salamaz hiç bir ağaca, umutlarının çiçek olup açmasının hayali yaşatır onu.

Kök salamayan ağaç gibi ‘‘Köksüz Hayat’’ tır yalnız kadın olmak.