Köstebek Yolları

“Herkes nes¸elendigˆinde ben de nes¸eleniyorum. Sonra nes¸e po¨rsu¨yor. Ne oldugˆunu bilmiyorum. Ne getirirlerse ben c¸evresini kus¸atıyorum. Tek yapabildigˆim kus¸atmak. Kus¸attıkc¸a, getirdikleri s¸ey, kokular, duygular, so¨zler koyulas¸ıyor, yogˆunlas¸ıyor, agˆırlas¸ıyor. Sonra havalandırıyorlar ic¸eriyi toprak kendini hatırlatıyor. Gidemedikleri adımları da getiriyorlar, so¨yleyemedikleri so¨zleri de. Onları bende gidiyor, bende so¨ylu¨yorlar.”

Günay C¸etao Kızılırmak’ın o¨yku¨lerindeki insan, yas¸amayı kolaylas¸tıracagˆını sezdigˆi s¸eyi tam bulacakken kaybediyor. As¸k eski s¸arkılarda unutulmus¸, ormana gitmek “kitabi^ bir heves”, gu¨nu¨n uzun tu¨neline iki ucundan dalan iki insan birbirine ulas¸ana kadar yorulup uyuyakalıyor. Derin bir nefes alıp yeniden yola koyulmaktan bas¸ka c¸are yok, ama o¨nu¨mu¨zde sandıgˆımız, yu¨ru¨du¨kc¸e varacagˆımızı du¨s¸u¨ndu¨gˆu¨mu¨z hayat hep geride bir yerde kalıyor. I·leriye veya geriye degˆil, daha derinlere gitmek gerekecek artık, ko¨stebek yolları kazarak...

Ko¨stebek Yolları, s¸ehrin ve yas¸amın du¨gˆu¨mlerini c¸o¨zu¨p insanı bulmaya, go¨rmeye c¸alıs¸ıyor.