Kriko

Dilin fazla özgür

(...) başka bir varlığa bakarken onun karşısında bir aynasın. Aynanın ardına geçtiğinde arka yüzüne açılırsın. Kendinden kurtarmakla her şey yaklaşır. Gövdenin uçlarını sana içkin olanı ara. Gövdene bağlısın. İçini bilmiyorsun. Heves istek arzu bilmek istemektir. Ağaç dışından başlar. Her şey somutlanabilseydi insan nefes alamazdı. Arka yüze açıldıkça belirsizlikle aydınlık arasında kımıldadığını görebilirsin her şeyin. Mesafe iyidir devindirir diyor.(...)

Magmanın Gözleri (2007, YKY) ve AORT (2012, 160. Kilometre) ile tanıdığımız Fahri Güllüoğlu üçüncü şiir kitabı Kriko’da yaşamı süreğen bir çeviri eylemi olarak okumayı deniyor: “Dile gelen dünyanın dile gelen özne ile başkalaşımına odaklanıyor.”

Modernist şiirden günümüze dek uzanan şiir yapılarından, şiir içi dil olanaklarından süzülen Kriko’da Fahri Güllüoğlu felsefi söylemle ironik söylem arasında mekik dokuyarak çağını, insanı, kendini didik didik ediyor.

Kriko, Kaos ve Düzen’e kişisel bir bakış sunuyor.

“Kriko, dile gelen dünyanın dile gelen özne ile başkalaşımına odaklanıyor. ‘Yazmak’, ‘şiiri gövdede taşımak’ temelinde şair-özne’nin topos ve pantheon ile ilişkisini, ‘iki olmak’, ‘çoğalmak’, ‘görünmek’ kavramlarını, ‘dünya yaşamının ikiyüzlülüğü’nü ‘kişilik’ ile ‘gündelik yaşamın siyaseti’ çatışması içinden geçerek irdeliyor...”