Her unuttum dediğimiz yeniden hatırlamakmış;
Ve her bitti dediğimiz de yeniden başlamakmış aşk;
Bilmem hangi saatindeyim zamanın dünden kalanıyla
Eksiğim yarına kalanımsa yokluğun,
Eksikliğini hep kaybederek farkına varırız çoğu şeyin,
Belki de hataların ipleriyle tutunmaktı doğrular ya da
Gerçeğin farkına varmayacak kadar anlamını yitirmişti Hayat,
Aşkın da bir temeli var biri kader biri sen; ne sen
Değişmeyendin ne kader,
Bir de alışmak vardır sırada, yoksunluğunu bir bir tattığın
Her şeye alışmak, alışabilmekti nefes almak,
Kaç uğurlamayı bilir gönül, dilden dökülen hecelerle;
Kaç gecenin tenhasında hasretin ağır prangalarına yakalanır
Sensizlik;
Ve ismi hep sükûnetle yaşar sevda; söylememen gereken
Suretlere anılır hicran;
Her soranın karşılığı kıtır kelamlarla yetinmekti aslında;
Hem kendini avutmak hem de anlamayını geçiştirebilmekti
Belki de amaç;
Çok sonradan bir tebessüm de yerleşir surete her acıyı
Tazelemekten her hatırayı canlandırmaktan her hayali her ümidi günbegün yitirmekten.
Ve yorulur kederin ah çekmekten yorulur nefesin hayat vermekten yorulur gözlerin yaş olmaktan yorulur yüreğin
Yalnız sevmekten,
Çünkü kader var ya kader sana sevdirir başkasına yol verir
Seni âşık ettirir hak etmeyene kısmet eder sana gamını
Bırakır sefasını başkası çeker sana şans verir başkasının alınyazısı yapar,
Ve; hayat o kadar garip ki gün gelir ağladıklarına gülersin
Gün gelir güldüklerine ağlarsın…
