Meleklerin Fısıldadığı

Eğer yaşıyorsam söz dinliyorum demektir. Bari sözün en yüksek yerden gelenini dinleyeyim...

Şefkat, sevgi, merhamet duyabilirim elbet ama nasıl güvenebilirim ki acıkan, susayan, şehvet duyan, ölen ve ölmeyi kabullenen insanoğluna?

Ölümün kalın siyah çerçevesini yerleştirerek bakıyorum hayatın büyük şeyler vaat eden, şuh resmine; çoğu şey anlamsız şekiller olarak kalıyor, ama istisnasız her şey haddini biliyor bu çerçeveyle...

Mekanikte olaylara karışandı insan; elektronikte ıskartaya çıkmış, düğmeye basmaktan başka işe yaramayan iri gözlü biçare bir tanrıcık. Ve onun saçına iliştirdiğimiz bu şaşkın papatya...

Bizim aşkı çağırışlarımız bir Eldorado, Neverland düşüydü; Kuytu, kutsal bir tapınağın yamacında karşımıza çıkıp kulağımıza hayatın sırrını fısıldayacak vahşi ve heybetli hayvandı aşk... Bütün bavullar hazırdı. Ve tırnağımızın ucuyla itebileceğimiz denli anlamsızdı aşksız hayat. Lakin biz o uykudan hiç uyanmadık.

Yola bile düşmedik, hiç.

Ölüm de kim oluyormuş aşk varken!