Muğlak

Uhrevi sıkıntılara kapıldık biz.
Hepimiz.
Çoğu zaman; hoşluğa da düştük, boşluğa da.
Ferfecir gecelerimin ince kesikli çığlıklarında siz yoktunuz.
Ama yeter.
Cerahat da bir yere kadar.
15 sene devirdim bu beden ile. Dile kolay 15 koca sene. Yıllarca çürük bir elma gibi yaşadım.
Çoğu zaman hor görüldüm, dışlandım. Babamın vefatı ile daha da yıkıldım.
Günler sene gibi gelmeye başladı.
Bile bile ateşe yürüyen bir annem vardı. Alevlendi, yandı.
Bizim için korlandığını mırıldandı kör gecelerin ayazında.
Soğuk odalarda ağladık, ince kesik sızılarımızla.
Oysa ne kadar da masumdu küçük kız kardeşim.
Bir bedduayla tutuştuk, seneler önce. Kesik yedik kalbimizden.
Yaklaşıyoruz dedik umutlu günlere, yaklaşıyoruz. Doğruydu yaklaşıyor, uz.
Aşk acısı değil bu. Gönül yarası.
Kaç çığlıktır gençliğim?
Kaç kara topraktır da vermemiştir bana?
Zahir kaç katliamdır yokluğum?
Öyle ki olmayacak dua'ya “âmin” demiş kadar yorgun ve yine, olmayacak dua'ların sahibine sığınmış kadar mutlu ve umutlu bir gece.
Bu kitap sizi kör mahzenlere atacak.
Sığ sularda boğacak.
Kapanmış yaralarınızı açacak.
Ve yeri gelecek tuz basacak.
Ama sonunda goncagüller açtıracak…
Ama sonunda goncagüller açtıracak...