“Ey kullarım! Zulmetmeyi kendime haram kıldığımı gibi, sizin de birbirinize zulmetmenizi haram kıldım. Bu nedenle birbirinize zulmetmeyiniz.
Ey kullarım! Benim doğru yolu gösterdiklerimden başka hepiniz yanlış yoldasınız. Benden hidayet isteyiniz ki, size doğru yolu göstereyim.
Ey kullarım! Benim doyurduklarımdan başka hepiniz açsınız, Benden rızık isteyiniz ki, sizi doyurayım.
Ey kullarım! Benim giydirdiklerimden başka hepiniz açıksınız, Benden giydirmemi isteyiniz ki, sizi giydireyim.
Ey kullarım! Gece-gündüz günah işliyorsunuz. Ben bütün günahları bağışlıyorum, bana tevbe ediniz ki, günahlarınızı bağışlayayım.
Ey kullarım! Bana zarar vermeye gücünüz yetmez ki, bana bir zarar verebilesiniz. Bana fayda vermek elinizden gelmez ki, Bana bir faydanız ulaşabilsin.
Ey kullarım! Sizden önce gelmiş olanlar ve sizden sonra gelecekler. Bütün insan ve cinler, Allah’tan en çok korkan bir adamın kalbindeki gibi duygu taşısalar yine de mülkümde bir artış olmaz.
Ey kullarım! Sizden önce gelmiş olanlar ve sizden sonra gelecekler bir yerde toplanıp Benden dilekte bulunsalar, Ben de herkesin dileğini yerine getirsem, bu durum Benim mülkümden, denize daldırılan iğnenin denizden eksilttiği su kadar azaltır (yani hiç azaltmaz).
Ey kullarım! Sizin için amellerinizi saklar, sonra o amellerinizin karşılığını tastamam (eksiksiz) veririm. İyiliğe kavuşanlar, Allah’a şükretsinler, bir kötülükle karşılaşanlar da kendilerinden başka kimseyi suçlamasınlar...”
(Müslim, Birr, 55)
