“Bu¨tu¨n solcu genc¸ler gizli gizli as¸k acısı c¸ekiyordu, hepsi efka^rlıydı.
Solculukla as¸k acısı akrabaydı sanki, her hallerine bir derinlik,
efka^r, isyan sinmis¸ti; go¨gˆse vurulan yumruk, koparılan du¨gˆmelerle
hatırlarım onları. As¸klarını da devrim gibi kendi kapalı du¨nyalarında
birbirleriyle paylas¸ıyorlar ama halleri, tavırları c¸ekici bir haleyle
kus¸atıyordu onları. Biz c¸ocuklar onların ‘ne olduklarını’ tam
anlayamıyorduk ama onlar gibi olmak istiyorduk.”
Tu¨rkiye’de sol hareket ic¸inde ’68’liler ve ’78’liler u¨zerine c¸ok
konus¸uldu. Nabi Kımran ise ’87’lileri hatırlatıyor; yani siyasi
sosyalles¸mesini 12 Eylu¨l rejiminden c¸ıkıs¸ do¨neminde, 1980’lerin
ikinci yarısında yas¸ayan kus¸agˆı... Kitap, gri bir ara do¨nemin
bahse degˆmez “nesnesi” gibi go¨ru¨len, daha dogˆrusu genellikle
pek go¨ru¨lmeyen bu kus¸agˆın yas¸am, eylem ve duygu du¨nyasını
anlatıyor. Onların o¨zlemleri ve cesaretleriyle, bu¨yu¨k kayıplar
vererek yu¨ru¨ttu¨kleri mu¨cadeleleri hatırlıyor ve hatırlatıyor. Bu
“kayıp” go¨ru¨len kus¸agˆın temsilcilerinin 1990’lardaki ve 2000’lerdeki
macerasının da izini su¨ru¨yor.
Bas¸ta o¨gˆrenci hareketi olmak u¨zere, 12 Eylu¨l darbesini izleyen
on yılın atmosferi hakkında canlı bir tanıklık, Ne Gec¸mis¸ Tu¨kendi
Ne de Yarınlar... O¨ncesinde de, bu kus¸agˆın 12 Eylu¨l arifesindeki
sosyalles¸me ve siyasiles¸me (veya “solculas¸ma”) tecru¨besine ilis¸kin,
capcanlı bir tanıklık.
