Ekmek, c¸orba, pilav... Mezopotamya’dan Osmanlı’ya, du¨nyanın do¨rt bir yanından c¸es¸it c¸es¸it ko¨fte... Tarihte balıgˆa atfedilen simgesel anlamlar, her gec¸en gu¨n daha az tutulur hale gelen lu¨fer, u¨zerine s¸iirler yazılan hamsi, denizlerin “c¸irkin kral”ı fener, mitik du¨lger balıgˆı, midye dolma... Nu¨fus ka^gˆıdında “dogˆum yeri” olarak I·stanbulTu¨rkiye yazan lokum, yapılıs¸ı mu¨this¸ basit ama lezzetli kar helvası, acıbadem kurabiyesinin torunu makaronlar, kıs¸ların vazgec¸ilmezi boza... Ku¨reselles¸en du¨nyanın, bin bir tu¨r c¸es¸ide sahip zincir kahve du¨kka^nlarıyla rekabete giren geleneksel kahvemiz...
Artun U¨nsal, Ortaya Karıs¸ık’ta kendine has anlatımıyla bunların hepsine degˆiniyor. Ama is¸i mutfakta, sofrada bitirmeyip “yemek sevdası” u¨stu¨ne de du¨s¸u¨nu¨yor: “Buldugˆunu yutan” onursuz oburlardan cinsel gu¨c¸ ic¸in yiyeceklere bel bagˆlayanlara, iyi yemek seven ve yapan gastronomlara uzanıyor; Bizans’tan ve Osmanlı’dan gu¨nu¨mu¨ze yemek ku¨ltu¨ru¨mu¨zu¨n pes¸ine takılıp seyyar meydan as¸c¸ılarına, meyhanelere, esnaf lokantalarına, lu¨ks restoranlara ugˆruyor; sokak mutfagˆına hak ettigˆi degˆeri veriyor; kapsamlı bir yemek/yemek ku¨ltu¨ru¨ kitapları panoramasının yanında mutfagˆımızın korunması ve daha da gelis¸mesi ic¸in go¨ru¨s¸ ve o¨nerilerini sıralıyor.
“(...) I·nsan ‘yemek yer’, o¨teki canlılarsa sadece ‘yemlenir’, ‘otlanır’. (...) Gerc¸ekten, magˆara adamından gu¨nu¨mu¨ze yemek gereksinimiz ku¨ltu¨rle yogˆrulmus¸tur. Yemek bir uygarlık ve ku¨ltu¨r is¸aretidir. Zira yiyecek u¨reten, yemek haline getiren tek canlı insandır.” ARTUN U¨NSAL
