Dijital vatandaşlık bireylerin teknoloji ile gelen yeni uygulamaları ve sosyal dönüşümleri anlamasını sağlayan bilgilerin tümü olarak adlandırılıyor. Dijital vatandaşlık sadece edinilmesi gereken bir bilgi değil, teknolojinin sürekli gelişimi ile orantılı olarak, bireylerin de ömür boyu sürdürmeleri gereken bir pratik olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu bağlamda dijital vatandaşlık, bireylerin sosyal yaşamın her alanında ilgili teknolojik uygulamalar için, uygun, sorumlu ve güçlendirilmiş bir yaklaşım geliştirme becerisini gerektirir. Alanyazında dijital vatandaşlığın tanımlanmasında ve kavramsal temellerinin ortaya konulmasında çeşitli yaklaşım ve sınıflandırmaların olduğu görülmektedir.
Dijital vatandaşlığın sivil yaşamla doğrusal olmayan bir ilişki içerisinde olan karmaşık ve çok boyutlu bir kavram olduğu üzerinde duran Choi (2016), dijital vatandaşlığı etik, medya ve bilgi okuryazarlığı, katılım ve eleştirel direnç olmak üzere dört boyut altında ele almaktadır. Ribble (2011), dijital vatandaşlığı dijital okuryazarlık, dijital sağlık, dijital erişim, dijital iletişim, dijital ticaret, dijital güvenlik, dijital etik, dijital hukuk ile dijital haklar ve sorumluluklar olmak üzere birbiriyle ilişkili dokuz boyut çerçevesinde ele almaktadır. Her iki yaklaşımda da dijital vatandaşlığı anlamaya ve açıklamaya yönelik birbiriyle örtüşen alt boyutlar yer almakta ve ayrı konu başlıkları gibi görünseler de birbirlerini tamamlamaktadırlar. Bu kitap kapsamında Ribble tarafından ortaya konan dokuz dijital vatandaşlık boyutu pandemi sürecinde yaşanan deneyimlerle ele alınmıştır.
