İnsanlık tarihinde çokça salgından söz edilir. AIDS belleklerde en taze olanı. İlk kez 1970’li yılların ortalarında rastlandı ve 3 milyondan fazla insanın yaşamını yitirmesine neden oldu. Çeşitli grip salgınlarında yine, milyonlarla ifade edilen ölümler yaşandı. Kolera, veba gibi salgınlar kitlesel ölümlerin tarihe düştüğü notlardan. Salgınlar karşısında insanlık; çok çaresiz kaldı, çaresizliğini gidermek için işbirlikleri yaptı, çeşitli çözümler yollarını aradı, güvenli alanlar kurdu ve elde ettiği tüm bu deneyimlerle de zaman içinde güçlendi. Ancak tüm bu gücün üzerine, beklenmedik bir anda karabasan gibi çöken Covid-19 oldu; deneyimlerimizi alt üst etti, çaresizliğimizi gün gibi ortaya çıkardı. Birdenbire bilim kurgu filmlerine konu olacak türden yaşam biçimleri de kendini göstermeye başladı. Bunca teknoloji, bunca tıp bilgisi, birikim Covid-19 karşısında bayrağı çekmek zorunda kaldı. Kuşkusuz bu tam bir teslimiyet hâli değildi, en umutsuz zamanımızda aşı çalışmaları ışık oldu, aşılamayla sürecin etkilerinin azaltılacağına olan inanç giderek yaygınlaşmaya başladı. Ancak tüm umutlarımıza rağmen tam bu noktada “eşyanın doğası” dediğimiz süreç, maalesef Covid-19’da pek karşılık bulmadı. Bir şey doğup büyüyecek, gelişecek ve doğallığında sonlanacaktır beklentileri, bir türlü gerçekleşmedi.
İnsanlık bu kez pikleri saymaya başladı. 1. pik; dalga derken, bugün 3. dalgadan, mutasyondan söz edilir oldu. Covid-19 kendini yenilendi, farklılaştı ve yeni biçimlerle, yeni halleriyle nasıl bir kara bela olduğunu fazlasıyla gösterdi.
