"Entelektüel dönem -bana kalırsa- 1980‘lerin ortasında tamamlandı. 1979‘da başlayan büyük Yeni Sağ dalga, 1959 Küba Devrimi‘yle başlayan ve bütün bir 1960‘larla 1970‘leri kasıp kavurmuş olan sol dalgayı kırdı. Bu, öz olarak ‘siyasalın sonu‘ demekti. 1980‘lerin ortasında sarsılan bu çerçevenin yerini, Yeni Sağ politikaları meşru kılan bir ideolojik anlayışa uygun bir düşünsel ve zihinsel açılımla, post-modernlik aldı. Fakat postmodern yaklaşım siyasal ve bürokratik bir modernitenin sonuna işaret ederken, genel bir sistematik olarak modernitenin sonu anlamına da gelmiyordu. "Şimdi dönem veya çağ değişti. İnsanlar kendilerinden başka hiçbir şeyin önemli olmadığı, kendi bireyliklerinin dışında hiçbir şeyi tartışmadıkları, hiçbir şeyin üstüne kafa yormadıkları bir evreye girdiler. İşte bu, ‘post-entelektüel dönem‘dir. Ve post-entelektüel dönem, post-modern dönemin zihinsel yükünü dahi taşıyamamaktan kaynaklanan bir çöküşe tekabül etmektedir." "Böyle bir dönemin edebiyatı ise, son kertede 'boşluk duygusu'ndan beslenen bielirli bir 'sorunsal'r olmayan bir edebiyattır. Bu dönemin edebiyatında insan romandan uzaklaştırılmıştır, gelecek düşüncesi eksiktir, her şey sadece bir yazma teknolojisine indirgenmiştir, bugün algısı ve yorumsaması yoktur. Sonuç olarak post-entelektüel dönemin edebiyatı, kendisini ideoloji dışı bir bağlama yerleştirir, apolitik hale getirir, kitleyle özdeşleştirir ve bir hiçliğe mahkum eder." "Edebiyatın bu hiçliğe mahkum edilmesi ise yaşanabilecek en büyük sorundur." Hasan Bülent Kahraman'ın "Post-Entelektüel Dönem ve Edebiyat" adını verdiği bu kitabı, tam da yukarıdaki gibi bir dönemde, bir direniş alanı olarak edebiyatın anlamını ve imkanlarını sorguluyor.
