Bu kitap romantik viyola sonatlarının yorumlanmasında orta ve ileri düzey icracılar için eşsiz bir kaynak oluşturması amacı ile yazılmıştır.
19.yy’da virtüözite kavramının da ortaya çıkması ile doruk noktasına ulaşmış olan keman repertuarının gelişiminin ardından besteciler yeni arayışlara girmiş, o güne kadar göz ardı etmiş oldukları viyola için de eserler yazmaya başlamışlardır.
19.yy boyunca orjinali viyola için yazılmış veya diğer enstrümanlardan transkripsiyonları yapılmış olan sonatlardan günümüz viyola repertuvarında oldukça popüler olan ve sıklıkla seslendirilen, temel yaylı çalgı teknikleri ve yorumculuk açısından da önemli yedi sonat seçilerek bu kitapta incelenmiş, yorumcular için faydalı olabilecek öneriler sunulmuştur. Bu sonatlar, Felix Bartholdy Mendelssohn “Sonata for Viola and Piano in C minör”, Henri Vieuxtemps “Sonata for Viola Op. 36”, Franz Schubert “Sonata for Arpeggione”, Mikhail Glinka “Sonata for Viola and Piano”, Anton Rubinstein “Sonata for Viola and Piano”, Johannes Brahms “Sonata for Viola and Piano Op.120 No.1” ve “Op.120 No.2” olarak belirlenmiştir.
Keman ve viyolanın teknik benzerliğinden yola çıkarak, 19. yy’ın en önemli virtüözleri ve pedagogları olarak bilinen Ivan Galamian, Yehudi Menuhin ve William Primrose’un keman ve viyola tekniğine getirdikleri yenilikler üzerinde durulmuştur.
Romantik viyola müziğini derinden keşfetmek ve yorumculuğun uçsuz bucaksız diyarlarında yolculuğa çıkmak isteyenlerin yolunun bu kitaptan geçmesi dileğiyle.
