Klasik Türk edebiyatı araştırmalarının önemli çalışma alanlarından olan metin neşri ameliyesi, geçmişten günümüze değin manzum veya mensur pek çok tarihî, edebî, ilmî metnin günümüz alfabesine aktarılmasına ve bu metinlerin anlaşılmasına mühim katkılar sağlamıştır. Edebiyat tarihçisinin önemli görevlerinden biri, tarihin bilinmeyen bir köşesinde kaybolmuş isimleri ve eserleri, tabir caizse kılı kırk yaran bir araştırma titizliği ve dikkatiyle ortaya çıkarmak ve bu isimleri/eserleri kültür ve edebiyat tarihimize kazandırmaktır. Böyle bir çabanın ve gayretin neticesinde ortaya çıkan elinizdeki çalışma, 17. yüzyılda yaşamış Selimzâde Emnî Efendi’nin bir mecmuada kayıtlı olan elliye yakın şiirini ele almaktadır. Bilindiği üzere 17. yüzyılda Osmanlı Devleti siyasal, ekonomik ve sosyal olarak sıkıntılı bir döneme girmiştir. Fakat bu sıkıntılı dönem, Türk edebiyatının gelişmesi ve yükselmesinde ciddi bir olumsuz etki oluşturmamış; aksine edebiyatımız bu dönemde ortaya çıkan yeni üslup ve ekollerle gelişimini sürdürmeye devam etmiştir. Devrin biyografik kaynakları göz önüne alındığında hem yetişen şair sayısı hem kaleme alınan eser sayısı tetkik edilirse, bu yüzyıl için edebiyat tarihi açısından belli bir zenginlikten söz etmek gerekir. Nitekim bu devirde yaşanmış ekonomik ve sosyal problemler zaman zaman şairler tarafından dile getirilmiş, bilhassa devrin önemli şairlerinden Nef’î, Nâbî, Atâyî bazı devlet yöneticilerinin icraatlarını eleştiren ve sosyal tenkit niteliği taşıyan şiirler yazmışlardır.
