Klasik çağlarda şair, yeteneğiyle göz doldurdukça ve rakiplerinin arasından şiirdeki meziyetleriyle sıyrıldıkça hamileri/patronları nezdinde itibarını artıyor, toplumsal statu¨su¨nu¨ değiştirebiliyor ve şöhretini daha fazla yayabiliyordu. Kimi zaman da şiir şairin hiciv okuna dönu¨ştu¨ğu¨nde, bir şekilde ona dönebiliyor ve kendisine zarar veren bir araç oluyordu. Osmanlı bu¨rokratik sistemi içinde rolu¨ olan pek çok şair de çoğu zaman ya ölçu¨su¨z tavırları ya yaralayıp inciten sözleri bazen de du¨şmanlarının iddiaları neticesinde tu¨rlu¨ cezalara çarptırılıyor, patron nazarından du¨şu¨ru¨lu¨yor veya uzaklaştırılabiliyordu.
Bu çalışmada patronun hu¨sn-i nazarından uzaklaşan şairlerin yeniden itibara kavuşmak, su¨rgu¨nden, hapisten veya esaretten kurtulmak bazen de canlarını kurtarmak amacıyla yazdıkları şiirleri şiirin siyasi, toplumsal ve bireysel işlevleri etrafında ve “afnâme” tu¨ru¨ özelinde ele alınmıştır. Bu çerçevede, “İdam, hapis veya su¨rgu¨n cezasına çarptırılan bir şair neler hisseder? Kurtulmak için ne yapar? Bu şairler hislerini nasıl ifade eder? Şair cezadan kurtuluşun bir yolu olarak sanatını nasıl kullanır? Af dilerken, merhamet talep ederken, kerem beklerken geleneğin hangi esaslarıyla ilişki kurar? Metnini hangi saikler etrafında u¨retir? Kendisini patronların/yöneticilerin nazarında nasıl konumlandırır?” gibi sorulara cevap aranmış ve şiirin can kurtaran, affa vesile olan ve merhameti celbeden işlevine dikkat çekilmiştir. Şiir ve tu¨r arasındaki ilişkiyi izah sadedinde affa konu edilen şiir metinleri alıntılanmış ve afnâme yazan şairlerin kısa biyografilerine de yer verilmiştir.
