“Gırc¸, gırc¸, gırc¸. Uykuma karıs¸an dikenli gıcırtılarla kaskatı bir halde uyanıyorum. Salıncaktaki arkası do¨nu¨k c¸ocuk. Sesler salondan geliyor. Gırc¸, gırc¸, gırc¸. Yatakta bu¨zu¨s¸u¨p kalıyorum. Kalkıp bakarsam, onu salonun ortasında sallanırken bulacagˆımı du¨s¸u¨nu¨yorum. I·c¸eride olmasına ragˆmen sac¸ları uc¸us¸arak.” “Gırc¸, gırc¸, gırc¸. Bu du¨s¸u¨nce beni dehs¸ete du¨s¸u¨ru¨yor. Tuhaflıklara evde rastlamak yeni bir as¸ama olur c¸u¨nku¨. Eve kac¸mak is¸e yaramaz o zaman. I·lk
s¸oku atlattıktan sonra, en azından aynı odada degˆiliz diye rahatlıyorum. Gidip bakmazsam endis¸elenecek bir s¸ey yok. Bas¸ka odada olması, bas¸ka evde, bas¸ka s¸ehirde, bas¸ka u¨lkede olmasından farksız. Sonuc¸ta go¨ru¨s¸ alanımda degˆil. Ritmi du¨zenli gıcırtıları ninni gibi dinleyerek yeniden uykuya dalabilirim.” Sinemacı olma hayaliyle yola c¸ıkıp, kendini sansu¨rcu¨ olarak bulan bir kurgu operato¨ru¨. C¸alıs¸tıgˆı kanaldaki go¨revi “sakıncalı” go¨ru¨ntu¨leri kesmek,
mozaiklemek, silmek. Monito¨rde akan sahnelere mu¨dahale ederken, hayatının kontrolu¨nu¨ kaybetmeye bas¸lar. Kurgu karıs¸ır. Beklenmedik anlarda, dehs¸et verici manzaralar c¸ıkar kars¸ısına. Olmaması gereken sahneler. Meslegˆinin yan etkisi oldugˆundan s¸u¨phelendigˆi bu go¨ru¨ntu¨lere “tuhaflıklar” adını verir. Sinir uzmanına go¨ru¨nu¨p ilac¸lı kafayla bas¸ı o¨nu¨nde gezinmek veya yakınlarına anlatıp onları endis¸elendirmek istemez. Niyeti kendi kendine c¸o¨zmektir. Donup kalır. Go¨rmezden gelir. U¨stu¨ne gider. Hakan Bıc¸akcı’dan Silinmis¸ Sahneler. Bugu¨n burada yas¸amanın, su¨rekli haberdar olmanın, her s¸eyi go¨rmenin, hic¸bir s¸ey yapmamanın yorgunlugˆu.
