Şuursuz

Sergilediklerimle beni mutlu sanırlar. Sergilediklerimin altına sıkıştırıp serdiklerimi herkesten gizlerim. Evet tıpkı bir ayna gibiyim. Ağlayanla ağlar, gülenle gülerim. Ancak ardımdaki siyah kısmı bir ben bilirim...

“Aman sağı solu belli olmaz bunun.” diye konuşuyorlardı kendi aralarında. Sağı solu belli değildi gerçekten, solunu kaybetmişti artık. Vedalar sarsmıştı tüm benliğini, sarhoş etmişti... Alıp kalemi eline şöyle yazdı kitabın arkasına:

Ben deli değilim. Kalın ciltli kitapları seçmemin sebebi, bitmeyecek hiçbir şeyin olmadığını göstermek içindir kendime. Siz kitapları seviyorum çünkü bitip ellerimden giderken parmak izlerimin hakkını veriyorsunuz. Belki diyorum, izlerim dokunuyordur benden sonra asıl izlere. Belki fark edilmeden yatırılıp uyutuluyordur dizlerde...