Ontolojik bir niteliğe sahip olan ten, ben’in varlık alanında bir mekân edinmesini sağlar. Ben’in du¨nyaya açılma ve du¨nyayı algılama seru¨veninin ilk ve temel gereksinimi olan bedenin de kuşatıcısı olan ten, öteki’ne ulaşmayı sahip olduğu duyumsama/ dokunma nitelikleriyle mu¨mku¨n kılmıştır. Böylelikle ten, dokunmanın tezahu¨ru¨ne imkân vermiştir. Bireyin hayata dokunarak başlaması da duyumsamalar ile var olmak arasındaki ilinti varlığına işaret eder. Dokunmanın ilintiler arasındaki biçimi olan şiir ise sözu¨n dokunma niyetine en çok yaklaşan biçimidir. Dolayısıyla da şiiri örgu¨tleyen kavramların bir kısmı dokunma ve onu tetikleyen eylemlere temâyu¨ldu¨r. Bu yu¨zden de şiir bir beden gibi mu¨tekâmil bir dokunma varlığı oluşturur. Gözden deriye kadar bu¨tu¨n beden unsurlarımız vu¨cudumuza ve kalbimize isterik mesajlar gönderir. İkinci Yeni gibi rahatlama eyleminin baskın olduğu şiir de dokunma metaforlarının en baskın olduğu şiire dönu¨şu¨r. Bu sebeple de İkinci Yeni şiirini anlamanın en temel felsefesi verilen mesajları çözmekten geçer. Bulunduğu dönemi de göz önu¨nde bulundurursak İkinci Yeni şiirinin bu¨tu¨n aykırılıklarına rağmen içe dönu¨klu¨k, iç bunaltı, baskın bir yaşamama nefreti ve bunun getirdiği psikoz gibi durumlarla aktarıldığını göru¨ru¨z. Belirtilen bu durumlardan şiir öznesinin dokunma eylemiyle şiiri rahatlattığı göru¨lu¨r. Şiirde söyleme rahatlığının arzulanıyor olması da duyu/duyumsamanın ve bu bağlamda tenin bilmediğimizin ötesinde çok farklı metaforlarla aktarıldığı göru¨lmu¨ştu¨r.
